Zor Bir Gün

Kaç gündür; "Bu akşam bir film izleyeceğim." diye kendime söz verip, günün sonunda sözümü tutamamanın hüsranı ile uyuyorum. Muhtemelen bu akşam da sözümü tutamayacağım.  Film izlemek yerine, müzik eşliğinde yazma ihtiyacımı tatmin etmeyi tercih ettim.

Her gün kendi içinde biricik; ama bugünü daha özel kılan bir deneyim yaşadım. Mesleki açıdan benim için önemli bir tecrübe idi; ama insani açıdan  -deyim yerinde ise- biraz göçtüğümü itiraf etmeliyim. Bugün altı yaşında ensest, dolayısı ile cinsel istismar yaşayan bir hastam vardı. Tüm görüşme boyunca serin kanlılığımı korudum; ama görüşme bittikten sonra hastanenin bana dar geldiğini fark ettim. Bir an önce dışarı çıkıp, o ortamdan uzaklaşmak istedim. Bir babanın kendi kızına cinsel istismarda bulunmasını algılayamıyorum. Empati yapmak için kendimi çok zorluyorum; ama ne kadar zorlarsam zorlayayım şehvet arzusunu kendi evladı üzerinden tatmin eden "insan"ı (?) anlayamıyorum, kendimi onun yerine koyup hislerini kavramam mümkün olmuyor. Çocuk beklendiği üzere post travmatik stres bozukluğu yaşıyordu, hayatına egemen olan kelime "KORKMAK"tı. Daha soyut düşünce evresine geçmemiş, yetişkin cinselliğini algılaması mümkün olmayan bir çocuğun; "Ben hamile kalıp anne olacağım." derken hangi his dünyasında olabileceğini düşünmekte zorlanıyorum. Bugün duyduklarımın gerçek olduğunu kabullenmekte zorlanıyorum. Biliyorum bunlar hep oluyor, teoride onlarca ensest ya da cinsel istismar vakası okudum; ama bunun canlı kanlı hali ile karşılaşmak nasıl desem adeta nihilizm çukuruna doğru bir santim daha itti beni.  Bir an kendimi "anlamsızlık" hissi ile debelenirken buldum. Zor be Sevgili Dikizleme Günlüğü okuyucusu,  hayat zor ve ağır. Yıllar önce Unicef'in "Every child needs a family." diye bir sloganı vardı. İlk duyduğumda çok hoşuma gitmişti ve çok yerinde bulmuştum. Şu an düşünüyorum da; belki de her çocuğun bir aileye ihtiyacı olmayabilir. Hele ki böylesi istismar durumlarında...
Bu satırları yazarken şunu dinliyorum, yan masadan sana da gelsin: